Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Η καινούργια συμμαθήτρια είναι από την Κω


    Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ζω στην Αθήνα. Κάθε μέρα έρχεται και με παίρνει το σχολικό από το σπίτι και κάθε απόγευμα με γυρίζει πίσω. Τα απογεύματα η μαμά πότε με πάει αγγλικά και πότε μπαλέτο και τα Σαββατοκύριακα παίζω με τους φίλους μου στο πάρκο. Λίγο πολύ έτσι περνούν οι μέρες μου και δεν έχω παράπονο. Ειδικά τα Σαββατοκύριακα! J
   Χτες ήρθε στην τάξη ένα καινούργιο παιδί, η Μαρία. Εκείνη και η οικογένειά της έμεναν στην Κω αλλά αποφάσισαν να έρθουν να μείνουν στην Αθήνα λόγω της δουλειάς του μπαμπά της Μαρίας. Ε, λοιπόν να σας πω κάτι; Η Μαρία δεν είναι ευτυχισμένη. Και θα σας πω αμέσως το γιατί:
Πρώτον: Εδώ που είναι δεν ξέρει κανέναν!
Δεύτερον: Η Αθήνα είναι για εκείνη μια πόλη άγρια, τρομαχτική και πως το είπε να δεις η μαμά….α ναι: χαοτική!!!
Τρίτον: Της λείπει η θάλασσα, οι φίλοι της και οι άδειοι δρόμοι.
   Μα καλά, αμέσως αναρωτήθηκα, και γιατί της λείπουν οι δρόμοι; Από δρόμους εδώ….πφφφφ, άλλο τίποτα. Άδειοι βέβαια δεν είναι, αλλά άμα κάτσεις Αθήνα το καλοκαίρι, όλο και κάποιους θα βρεις άδειους! Όμως όταν στο διάλειμμα μαζευτήκαμε όλα τα παιδιά για να την καλωσορίσουμε, μας αποκάλυψε όλη την αλήθεια!
   Στην Κω, λέει, τα σχολείο ήταν κοντά με το σπίτι της και πήγαινε μα τα πόδια. Μάλιστα τα μεγαλύτερα παιδιά, της έκτης δημοτικού, πηγαίνανε μόνα τους στο σχολείο! Αυτό σήμαινε πως η διαδρομή ήταν μια μικρή εκδρομή και έδιναν και έπαιρναν τα γέλια και τα πειράγματα !
   Τα απογεύματα, όταν τελείωναν τα μαθήματα αν είχε καλό καιρό, έκαναν καμιά βόλτα δίπλα στη θάλασσα και έπαιζαν τρέχοντας μέσα στην άμμο! Εγώ, σκέφτηκα, βλέπω άμμο μια φορά τον χρόνο και πάντα στριμώχνομαι για να διεκδικήσω λίγο κομμάτι γης για να πλάσω τα κάστρα μου!
  Τα Σαββατοκύριακα, ήταν όλη μέρα έξω και ποτέ δε γύριζε πριν νυχτώσει! Έπαιζε με τους φίλους της κρυφτό και κυνηγητό και σκαρφάλωνε στα δέντρα. Η μαμά της δεν της έλεγε να προσέχει όλη την ώρα, όπως κάνει τώρα και η ίδια παραδέχεται πως φοβότανε λιγότερο.
  Ήξερε όλο τον κόσμο και σε κάθε μαγαζί που έμπαινε ή σε κάθε μέρος που πήγαινε πάντα υπήρχε κάποιος γνωστός να χαιρετίσει. Τα καλοκαίρια έκανε μπάνια τρεις ολόκληρους μήνες στη σειρά και η παρέα της ήταν η πιο μεγάλη του νησιού! Γύριζε σπίτι με γδαρμένα γόνατα και βρεγμένα, βρώμικα ρούχα, αλλά δεν την ένοιαζε γιατί ευχαριστιότανε παιχνίδι.
  Την ακούγαμε όλοι αποσβολωμένοι! Τώρα δεν ήταν πια μόνο εκείνη λυπημένη, αλλά και εμείς που δεν ζήσαμε ποτέ στην Κω ή στη Νάξο ή σε οποιοδήποτε άλλο νησί ή χωριό της Ελλάδας….
«Ε, λοιπόν να σας πω κάτι» είπα νευριασμένη, «δεν θα το βάλουμε κάτω! Μπορεί να μην γίνεται να κάνουμε όλα όσα έκανε η Μαρία στη Κω, αλλά μπορούμε να προσπαθήσουμε! Λοιπόν το Σαββατοκύριακο όλοι στο πάρκο για κρυφτό και κυνηγητό και Πέτρο, μη σε δω να φέρεις πάλι μαζί σου το ηλεκτρονικό σου παιχνίδι, εντάξει;»
Ο Πέτρος στραβομουτσούνιασε, αλλά ήξερε καλά ότι δεν μπορούσε να αρνηθεί!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου