Τα χαρτιά της έγκρισης από τους γονείς ήταν υπογεγραμμένα, το κολατσιό από το προηγούμενο βράδυ στην τσάντα κρυμμένο, τα κατάλληλα ρούχα στην πολυθρόνα αφημένα και το πρωινό πάνω στο τραπέζι μισοφαγωμένο!
«Αφού σήμερα είναι η εκδρομή, το ξέχασες;» απάντησα στη μαμά μου όταν με ρώτησε γιατί είχα τόση βιασύνη.
«Έφτασε κιόλας η μέρα;» αναρωτήθηκε τάχα αδιάφορα. «Βρε Σοφάκι μου, μήπως να μην πήγαινες;»
«Τι λες τώρα, μαμά;» Αναστατώθηκα τόσο πολύ, που πέταξα με δύναμη το παγούρι μου μέσα στην τσάντα.
«Σταμάτα, παιδί μου, πλάκα σου κάνω!» μου εξήγησε και με μια απότομη κίνηση έπεσε πάνω μου και άρχισε να με γαργαλάει.
«Έλα, άφησέ με τώρα, δε θα προλάβω», είπα πνιγμένη στα γέλια. Βλέπετε σήμερα θα πηγαίναμε εκδρομή στην Επίδαυρο και ήμουν πολύ ενθουσιασμένη!
Φτάνοντας στο σχολείο όλοι μου οι φίλοι ήταν ήδη μαζεμένοι στο προαύλιο.
«Σοφία, έλα να βγάλουμε μια τελευταία φωτογραφία!» μου φώναξε ο Αλέκος.
«Ναι, αλλά μη μου κάνεις πάλι “κερατάκια!”» του είπα και του έριξα μια σπρωξιά. Ήξερα πολύ καλά τι πειραχτήρι ήταν!
Μπήκαμε στο λεωφορείο με γέλια και φωνές και η εκδρομή μας ξεκίνησε! Ήμουν τυχερή γιατί πρόλαβα να κάτσω γαλαρία μαζί με τον Πέτρο. Δεν ξέρω γιατί μας αρέσει πάντα να καθόμαστε εκεί. Μάλλον απολαμβάνουμε να είμαστε οι πρώτοι που κάθονται στις τελευταίες θέσεις!
Καθώς βγαίναμε από την Αθήνα αφήναμε πίσω μας τις στριμωγμένες πολυκατοικίες. Μπροστά μας τώρα είχαμε μόνο θάλασσα και δρόμο. Ακούγαμε τα αγαπημένα μας cds και η δασκάλα συνεχώς μας φώναζε που ήμασταν όρθιοι και χορεύαμε. Όμως οι ώρες στο λεωφορείο έχουν πλάκα μόνο όταν δεν ανακατεύεσαι από τις στροφές και τα απότομα φρεναρίσματα. Γιατί ο Πέτρος, που ήταν συνεχώς με μια σακούλα στο χέρι μήπως και ανακατευτεί, δε φάνηκε να το διασκέδασε ιδιαίτερα!
Επιτέλους φτάσαμε! Κατεβήκαμε από το λεωφορείο και κατευθυνθήκαμε προς το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου.
«Λοιπόν, παιδιά, είστε ελεύθεροι για περίπου μία ώρα. Φάτε, πιείτε, παίξτε, φωνάξτε και χορέψτε, αλλά σε μία ώρα να είστε έτοιμοι για την επίσκεψή μας στο χώρο του θεάτρου». Η δασκάλα μας ήταν σαφής. Έτσι κι εμείς βγάλαμε το κολατσιό μας και απολαύσαμε όσο καλύτερα μπορούσαμε την ελεύθερη ώρα μας.
Η ανηφόρα προς το θέατρο ύστερα από τόσο τρέξιμο και παιχνίδι ήταν, ομολογώ, λίγο κουραστική. Άραγε πώς τα έβγαζαν πέρα οι αρχαίοι με την κατασκευή του θεάτρου; Αυτή η ανηφόρα δεν τους στάθηκε εμπόδιο;
Φτάσαμε στο αρχαίο θέατρο. Δεν ξέρω γιατί ένιωσα τόσο μεγάλη συγκίνηση. Ίσως γιατί σκέφτηκα πόσο σπουδαία πράγματα είχαν συμβεί σε αυτό το χώρο. Ήμουν διαβασμένη γιατί περίμενα αυτή την εκδρομή πώς και πώς κι έτσι ήμουν η μόνη που μπορούσα να απαντήσω στην ερώτηση της δασκάλας.
«Τα κύρια μέρη του θεάτρου είναι: η σκηνή, η ορχήστρα και το κοίλον. Στο κοίλον θα βρούμε τις κερκίδες, ομάδες καθισμάτων ή αλλιώς εδώλια, και τις σκάλες. Δεξιά και αριστερά βρίσκονται οι πάροδοι, που είναι διάδρομοι που οδηγούν στην ορχήστρα. Και βέβαια στη μέση βρίσκεται η θυμέλη, ο βωμός του Διόνυσου, εκεί όπου γινόντουσαν οι θεατρικές θυσίες», είπα με καμάρι θέλοντας να δείξω πόσο πολύ είχα διαβάσει!
«Μπράβο σου, Σοφία! Σίγουρα οι βαθμοί σου θα βελτιωθούν πολύ!» μου είπε η δασκάλα! Η Λυδία μού έκλεισε το μάτι και ο Αλέκος ο εξυπνάκιας έσκασε από τη ζήλια του!
Αυτό όμως που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση είναι η ακουστική του θεάτρου! Η δασκάλα μάς ζήτησε να ανέβουμε στο τελευταίο σκαλί των κερκίδων και να κάνουμε ησυχία. Τότε εκείνη, που είχε παραμείνει στο κέντρο της σκηνής, έβγαλε έναν ήχο που ακούστηκε τόσο δυνατά και καθαρά στα αφτιά μας λες και ήταν δίπλα μας!
«Καταπληκτικό!» φωνάξαμε όλοι και χειροκροτήσαμε!
Όταν επέστρεψα στο σπίτι, παρόλο που ήμουν κουρασμένη από την εκδρομή, δεν έπαψα να λέω και να ξαναλέω τι ωραία που είχα περάσει!
«Άντε, Σοφάκι, το καλοκαίρι να πάμε να δούμε καμιά παράσταση, αφού ενθουσιάστηκες τόσο!» μου είπε η μαμά κι εγώ πέταξα από τη χαρά μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου