Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

"ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΩ ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ!"


   «Λοιπόν παιδιά, το Σάββατο θα πάμε να γνωρίσουμε μία συγγραφέα!» ο Πέτρος, που πάντα ενθουσιαζόταν με κάτι τέτοια, φώναξε εμένα και τη Λύδια να μας ανακοινώσει τις Σαββατιάτικες «κοινωνικές μας υποχρεώσεις»!
  «Τι εννοείς;» τον ρώτησε η Λύδια, που δεν ήταν και το καλύτερό της να διαβάζει.
  «Το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς έχει καλέσει το Σάββατο, που είναι η παγκόσμια ημέρα παιδικού βιβλίου, μια σπουδαία συγγραφέα για να μας διαβάσει το βιβλίο της!» μας είπε ο Πέτρος ενθουσιασμένος.
  «Όλο;» γκρίνιαξε εκείνη.
  «Γιατί στραβομουτσουνιάζεις;» τη ρώτησα «εμένα μου φαίνεται πολύ ωραία ιδέα. Πάντα ήθελα να γνωρίσω από κοντά μια αληθινή συγγραφέα!»
Και πράγματι, Σάββατο πρωί, μαζί με όλα τα παιδιά της γειτονιάς, στριμωχτήκαμε οι τρεις μας σε μια γωνιά του βιβλιοπωλείου, περιμένοντας τη σπουδαία συγγραφέα!                       
  Προς μεγάλη μας έκπληξη τα πράγματα δεν ήταν όπως τα περιμέναμε. Όταν κάποιος έχει καταφέρει να γίνει συγγραφέας, σημαίνει πως έχει διαβάσει πολύ, έχει ζήσει πολλές εμπειρίες και σίγουρα ξέρει να μιλάει και να γράφει καλά. Γι αυτό νομίζω και πως όλοι οι συγγραφείς, είναι μεγάλοι και πολλοί μάλιστα είναι και παππούδες ακόμα! Όμως αυτή η συγγραφέας ήταν διαφορετική. Ήτανε πολύ νέα, πολύ γλυκιά και καθόλου μα καθόλου αυστηρή. Δε φορούσε γυαλιά ούτε γκρίζα ρούχα.  Είχε κόκκινα μαλλιά και ένα σκουλαρίκι στο φρύδι! Παρά ήτανε μοντέρνα για συγγραφέας!
  «Μα είστε πολύ μικρή!» της έλεγαν οι μπαμπάδες και οι μαμάδες.
Εκείνη χαμογελούσε γλυκά και έλεγε:
  «Μου αρέσει πολύ να παίζω με τα παιδιά, γι αυτό άλλωστε γράφω και ιστορίες! Θέλω να μην μεγαλώσω ποτέ!»
   Μιλήσαμε για τον Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, τους αδελφούς Γκριμ και τον Κάρολο Ντίκενς! Όλα αυτά τα πασίγνωστα παραμύθια που ακούμε από μικροί, όπως η Σταχτοπούτα, η Κοκκινοσκουφίτσα, το Ασχημόπαπο,  είναι δημιουργήματα της φαντασίας σπουδαίων παραμυθάδων, που η αγάπη τους για το βιβλίο και η ανεξάντλητη φαντασίας τους, μας χάρισαν τόσο σπουδαίες ιστορίες!
  Μας μίλησε για τότε που ήταν μικρή και οι γονείς της την έλεγαν παραμύθια. Ύστερα διάβασε το παραμύθι της και όλοι μαζί, γεμάτοι κέφι και χαρά, μετατρέψαμε το παραμύθι σε θεατρική παράσταση!  ! Η Λύδια, που δεν ήθελε καθόλου να έρθει-γιατί μεταξύ μας δεν της αρέσει το διάβασμα- πήρε τον πρωταγωνιστικό ρόλο και μάλιστα ήταν η πρώτη που έτρεξε να αγοράσει και το βιβλίο!  
  «Κοίτα, μου έγραψε και μία αφιέρωση: στη Λύδια με αγάπη! Δεν είναι τέλειο; Όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω συγγραφέας!» είπε η Λύδια αγκαλιάζοντας το αφιερωμένο με πολλή αγάπη σε εκείνη βιβλίο!  
  «Μα μέχρι εχτές ήθελες να γίνεις χορεύτρια!» της υπενθύμισε ο Πέτρος «πως θα γίνεις τώρα συγγραφέας; Το ένα δεν ταιριάζει πολύ με το άλλο!»
  «Θα αρχίσω να διαβάζω βιβλία και να γράφω ημερολόγιο! Άλλωστε ποτέ δεν είναι αργά!» είπε εκείνη βάζοντας το χέρι στη μέση έτοιμη για καβγά!
  «Εγώ νομίζω πως περάσαμε πολύ ωραία σήμερα, ε παιδιά;» είπα θέλοντας να ηρεμήσω τα πνεύματα. «Άλλωστε έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας για να αποφασίσουμε τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε!»
  «Λοιπόν, το απόγευμα θα έρθετε από το σπίτι μου;» ρώτησε ο Πέτρος.
  «Δε μπορώ, έχω να διαβάσω το καινούργιο μου βιβλίο, ίσως κάποια άλλη φορά!» είπε η Λύδια με ύφος σπουδαίας συγγραφέως!
  «Τι θα έλεγες να έφερνες το βιβλίου σου να το διαβάσουμε όλοι μαζί; Και μετά να παίξουμε και κανένα παιχνίδι!» πρότεινα κλείνοντας το μάτι στον Πέτρο.
  «Τέλεια, ιδέα» είπε η Λύδια, που δεν έλεγε ποτέ όχι στο παιχνίδι. «Στις 7 θα είμαι εκεί!»



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου